از ایده تا اجرای اثر هنری

سوژه یابی و ایده یابی قرص و شربت ندارد و مهم دیدن است، دیدن به معنای دیدن نه فقط نگاه کردن.

درست است که همواره از دیدن حرف میزنیم، اما در نهایت این دیدن ها باید با زندگی ما مخلوط شود تا به نتیجه برسد. و این تلفیق است که نتیجه را متمایز می کند. مثلا یک کودک بستنی را سیرین می بیند و در همان لحظه پدری که پول خرید آن را ندارد بستنی را زهرمار و تلخ می بیند.
خیلی از ما شاید سالهاست دو یخچال کنار هم در خانه داریم و خیلی ساده از کنارش می گذریم، اما در نگاه یک شاعر که زندگی شاید پر عشقی را تجربه نکرده باشد این دو یخچال به یک شعر خوب خطاب به همسرش تبدیل می شود.
"به سر بردیم ماه و سال با هم
ولی افسوس، لالِ لال با هم
حضور ما کنار هم چه بوده 
اتاقی با دوتا یخچال با هم"
دو آدم سرد، بی روح مثل یخچال، پس دیدن یخچالی که از مسیر زندگی و شخصیت من عبور می کند و آنجا در برخورد این دو با هم جرقه زده شده و ایده شکل گرفته و فضای خوبی ایجاد می کند.
و یا مثلا هنرمندی که در یک دربی قرمز و آبی در ورزشگاه بوده، دعواها، فحش ها و کل کل ها رو دیده و تبدیل به شعر کرده است.
"حضور گم شده ی صدهزار آدم گنگ
حضور وحشی رنگ
طنین دغدغه ی جنگ
یکی به عربده می گفت
درود بر آبی، به هر کجا که روی آسمان آبی ست
به طعنه گفت کسی با غرور و بی تابی
ولی نبود آبی میان رگ خون هیچ کس هرگز
دورد بر قرمز
فضای ساده و سبز زمین آزادی
در انفجار ترقه ها در دود
نود دقیقه کدورت
نود دقیقه کبود
در آستانه ی در
غریب و غمزده طفلی کنار وزنه ی پیر
به فکر سنجیدن وزن هزار ناموزون
پیرمردی تشنه، تکیده به دنبال تکه ای روزی
کدام استقلال؟
کدام پیروزی؟..."
وقتی به این کدام استقلال کدام پیروزی می رسیم ایهامی که دارد دیگر یاد هر چیزی می افتیم جز تیم های فوتبال استقلال و پیروزی.
 اینجاست که دیدن از مسیر ذهن هنرمند عبور کرده و در برخورد با جریان زندگی اجتماعی که دارد، تولید اثر تاثیر گذار می کند. 

در ایده یابی گاهی به ایده هایی می رسیم که بعدا متوجه می شویم قبل تر استادی یا هنرمندی آن اثر رو تولید و ارائه کرده است. خب اینجا زحمتی که شما برای رسیدن به موضوع داشتید برایتان سخت است باور کنید زحمتتان بر باد رفته است. دو حالت پیش روی شماست. یا متوجه نبودید و منتشر کردید که بعد از انتشار قطعا متوجه می شوید و یا قبل از انتشار متوجه اثر قبلی شده و در این حالت انتشار صحیح نمی باشد. در کوتاه مدت قطعت باعث ناراحتی و دلزدگی شما می شود، اما اگر دقت کنید در دراز مدت همانند یک کلاس درس برای شماست.که اولا پس شما توان ایده یابی و ذهن خلاق را دارید که با توجه به اینکه اثر قبلی را ندیده بودید به ایده خوب هنرمند یا استادی رسیده بودید که قبل تر اثر را تولید کرده است و این نکته ی مثبت اول شماست.
و نکته ی مثبت دوم این است که شما می بینید یک هنرمند پخنه و با تجربه چطور اون ایده رو به تصویر کشیده و با چیزی که در ذهن خود دارید مقایسه می کنید و درس می گیرید.درست عین یک کلاس دانشگاهی.

در پادکست رادیویی سایت خبری مجله ی کارتون یک آیتم به نام " کارتونِ گفتنی" داریم. در هر قسمت از یک هنرمند دعوت میشه تا یک اثرش را که هنوز منتشر نشده برای شنونده های پادکست تعریف کند. با جزئیات فضا سازی، تکنیک، متریال که شنونده در ذهنش تصویرسازی کند ایده را و هفته بعد کار منتشر شود تا مخاطب ببیند تفاوت ذهن خودش با ذهن صاحب اثر را و این یک تکنیک تقویت ذهن برای چیدمان اجرا می تواند باشد.

در نهایت بنظرم امکان ندارد آدم موسیقی گوش کند، عکس ببیند، نقاشی ببیند، طبیعت را ببیند و با این خوب دیدن ها به ایده نرسد. این لحظات دیدن و شنیدن موسیقی، لحظاتی است که واژه ها و کلمات به ذهن آدم هجوم می آورند.
نویسنده ی مطرحی می گفت: اگه صبحتان را با موسیقی با کلام شروع کنید، پیچ و مهره های ذهن شما را برای نوشتن کلمه یک مقدار درگیر و محدود می کند. اما اگر موسیقی بی کلام گوش کنید، کلمه ها خودشان در ذهنتان شکل می گیرد و نوشتن و ایده یابی برایتان راحت تر می شود.