ضرورت اقدام عاجل برای «نان» و «جان» مردم

چند سال قبل در یادداشتی با عنوان: «جشن عاطفه ها و این روزهای بی روزی» به نکوهش برگزاری مراسم جشن عاطفه ها پرداختم و گفتم «در این جشنِ بی جنبش« عزا »ی فرزندان آبرومند این ملک و میهن را می بینم. این جشن نیست این سند ناتوانی ماست که ملت را حقیر و فقیر کرده ایم».

این روزها که فاجعۀ فقر و تنگدستی بیش از هر زمان دیگری رخ عیان کرده است و نابرابری های اجتماعی که ریشه در سوء مدیریت چندین سالۀ ما دارد؛ باعث شکاف عمیق طبقاتی در جامعه شده است؛ کاخ و کوخ های هر دیار، بیانگر این است که ما سخت به بیراهه رفته ایم؛ لذا تا دیر نشده، باید با برنامه ریزی مطلوب، مانع ادامۀ این روند خطرخیز شد.

هر چند فقر یک شبه به وجود نیامده است و نباید انتظار داشت که یک شبه رفع شود؛ ولی برخی اقدامات عاجل برای سامان دهی به وضعیت کارتن خواب ها، اتوبوس خواب ها، گور خواب ها، دخمه خواب ها، زباله گردها و بی پناهان یک ضرورت است. سال هاست کُردها با کولبری برای لقمه ای نان، جان می دهند و این استثمارشدگان بی پناه اربابان بی درد، گاه غریبانه و تنها، در برف و کولاک جان می سپارند و کولبری، زن و مرد، پیر و جوان و تحصیل کرده و غیرتحصیل کرده هم نمی شناسد. نیک پیداست که زندگی رقت بار این مردم، برای تأمین لقمه ای نان، زیبنده کار به دستان ما نیست.

 وقتی به رغم وعده های فراوان دولت مردان مختلف، چهرۀ کریه فقر هر روز در کشور عیان تر می شود؛ هر روز انبوه مردم به زیر خط فقر می روند و بر تعداد افراد تحت پوشش نهادهای حمایتی افزوده می شود؛ وقتی فریاد فرهنگیان و دیگر کارکنان از تبعیض و بی عدالتی بلند است و این موج هر روز در بین قشرهای مختلف فراگیر می شود؛ پیداست که نظام برنامه ریزی ما نیازمند یک خانه تکانی اساسی است.

حال که قریب دو سال از فعالیت مجلس جوان و انقلابی می گذرد و این نمایندگان، در خطابه های خطۀ خود و در خانۀ ملت، غم نان و جان مردم را داشتند؛ صادقانه بگویند برای نان مردم، برای کاهش فاصله طبقاتی در جامعه، برای پرداخت عادلانۀ حقوق کارکنان دولت و برای حفظ سرمایۀ مردم و کاهش فقر روح آزار این مردمِ انقلاب کرده و هر تلخی را تاب آورده، چه کرده اند؟

دیگر نمی توان بی برنامه و صرفا با خطابه و خطبه خوانی، فقر را ریشه کن کرد. دیگر نمی توان با نصیحت و توصیه به صبر و قناعت، این ملت به ستوه آمده از سوء مدیریت مان را، باز هم به وعده های غیرعلمی و غیرعملی، دل خوش کرد و بعد به آن وعده های رنگین، پشت کرد.

حال که دولت و مجلس و همه ارکان تصمیم گیر کشور یکدست و همراه شده اند و دیگر هیچ عذر و بهانه ای برای کم کاری کار به دستان پذیرفته نیست، باید به دور از هرگونه شعارزدگی، عوام فریبی و تصمیمات ناصواب و بی ثمر، با تصویب قوانین راهگشا و کارآمد، برای نان مردم صبور، تدبیر کرد.

در پایان بخشی از نامۀ نغز و پرمغز مولا علی (ع) در ضرورت توجه به فرودستان و محرومان آورده می شود تا با مرور دوبارۀ آن منشور بلند عدل و داد، کار به دستان به فریاد ملت برسند. آن حضرت در نامۀ 53 خطاب به مالک اشتر آورده است:

«خدا را دربارۀ طبقات فرودست، در نظر گیر؛ آنان که راه چاره ندارند. مستمندان، نیازمندان، تهیدستان و ازکارافتادگان. همانا در این طبقه کسانی هستند که دست سؤال دارند و افرادی هم هستند که بدون پرسش باید به آنان بخشش شود. بنابراین، بدانچه خداوند در مورد آنان به تو دستور داده، عمل نما؛ قسمتی از بیت المال و قسمتی از غلات هر سرزمین را به آنان اختصاص بده...؛ زیرا این گروه از مردم بیشتر شایسته توجه و احقاق حق هستند... و دربارۀ یتیمان و از کار افتادگان، بررسی و دقت کن... و برای حاجتمندان وقت خاص مقرر کن که به نیاز آنان شخصاً رسیدگی کنی. مجلس عمومی و همگانی برای آنان تشکیل ده و به خاطر خداوند؛ آفریدگار خود، برای آنان تواضع کن و لشکریان و محافظان و پاسبانان را از این مجلس دور ساز تا هر کس به صراحت و بدون ترس و لکنت زبان با تو سخن بگوید».