به نام قلم؛ به افتخار حقیقت

هفدهم مرداد، نه فقط یادآور نام و راه شهید صارمی، بلکه نمادی از رسالت سنگین و گاه فراموش‌شده‌ای‌ست که خبرنگاران بر دوش می‌کشند؛ رسالتی که با صداقت، جسارت و دغدغه‌مندی اجتماعی آمیخته است.

خبرنگار، راوی بی‌صدای مردم است؛ صدایی که گاهی در لابه‌لای هیاهوی سیاست، بی‌مهری مسئولان یا بی‌ثباتی‌های معیشتی گم می‌شود. در شرایطی که بسیاری از مشاغل از امنیت شغلی و نظامات حمایتی برخوردارند، خبرنگار همچنان در میدان پرریسک حقیقت‌گویی می‌نویسد و می‌دود، بی‌آن‌که مطمئن باشد صدای او شنیده می‌شود. بسیاری از خبرنگاران با قراردادهای موقت، دستمزدهای اندک و فشارهای سیاسی و حقوقی دست ‌و پنجه نرم می‌کنند. گاهی نیز برخورد با نقد و مطالبه‌گری رسانه‌ای نه با پاسخ منطقی، بلکه با شکایت، سانسور یا حذف همراه می‌شود. این بی‌تحملی نسبت به نقد، ریشه در سوءتفاهمی عمیق دارد: تصور اشتباه از خبرنگار به‌عنوان مزاحم!

اما واقعیت این است که خبرنگار، دشمن نیست؛ دلسوز است. نگاه او نه از بیرون، که از دل جامعه است. اگر نقدی می‌نویسد، اگر چراغی بر سایه‌ها می‌تاباند، نه از سر خصومت، بلکه از سر مسئولیت اجتماعی و وجدان حرفه‌ای‌ست.

هر گزارش افشاگرانه‌ای که منجر به اصلاح سیاستی می‌شود؛ هر روایت انسانی که آوای کمک به یک بیمار یا یک روستا را بلند می‌کند؛ هر تحلیل شفاف و منصفانه‌ای که نگاه جامعه را تیزتر می‌کند، نشان می‌دهد که خبرنگار نه فقط خبر، بلکه تغییر را روایت می‌کند. او واسطه‌ای‌ست میان مردم و حاکمیت؛ پل گفت‌وگویی‌ست که اگر ویران شود، سوء‌تفاهم، بی‌اعتمادی و شکاف اجتماعی جای آن را می‌گیرد.

در روز خبرنگار، باید بیش از تبریک، به تأمل بنشینیم: برای ترمیم زخم‌های این حرفه، برای بازتعریف رابطه رسانه با ساختار قدرت، برای ساختن فضایی که در آن خبرنگار بتواند بی‌هراس، با امنیت و با افتخار قلم بزند.

این روز فرصتی است تا به خودمان یادآوری کنیم که جامعه‌ای توسعه‌یافته، بدون رسانه‌ای آزاد، مستقل و دغدغه‌مند، معنایی ندارد.

روز خبرنگار، گرامی باد