و اینک، هزارمین شماره اترک!

روزنامه اترک، که حالا دیگر از مرزهای محلی پیشین خود فراتر رفته و به مطبوعه ای سراسری مبدل شده،‌ به هزارمین شماره رسید. روزنامه ای که تلاش دارد در این روزگار وانفسا و زمانه دگرگونی های شتابناک، پژواک صدای مردمی باشد که در تکاپو برای یافتن راهی به سوی رشد و پیشرفت فردی و جمعی، هزار پیچ و خم را رد کرده اما هنوز هزارها راه نرفته هم در پیش دارند.

در عصری که اطلاعات، کالای گرانقیمتی است و توسعه هم بدون ارتباطات میسر نیست، رسانه به هر شکل با هر فرم که منتشر شود، جایگاهی قابل تامل دارد. مهم، محتواست که پادشاه این سرزمین است و هر روز به گونه ای تاج بر سر می نهد و بر مردمان و نخبگان و کار به دستان، اثرگذار است: گاه آن ها را نهیب می زند و هشدار می دهد و گاه در نقش اطلاع رسان ظاهر می شود؛ گاه به سان دیده بان هشیار و ناظری مسئول، نقد را با خبر و تحلیل و توصیه های کارشناسی در می آمیزد و گاه در نقش پیونددهنده اقوام و فرهنگ ها و نسل ها و مواریث، هویدا می شود. در هر حال، مهم آن است که رسانه، رسانایی خود را در معادله دوسویه انعکاس مطالبات مردم و انتقال دیدگاه های کارشناسان و حکمرانان، حفظ کند و  بر این ظرفیت دیالوگی خود هر روز بیفزاید.

به هر تقدیر، در روزگاری که رسانه های ما به ویژه رسانه های مکتوب و باز به طور خاص، رسانه هایی که به دولت و نهادهای ریز و درشت حکومتی وابستگی ندارند، به دشواری به حیات خویش ادامه می دهند، تداوم انتشار روزنامه ای که از یک هفته نامه محلی، اکنون به قامت روزنامه ای سراسری روی دکه ها عرضه می شود، چیزی از معجزه کم ندارد! این را از آن رو گفتم که فشارهای اقتصادی، حتی رسانه های با وابستگی مستقیم یا غیرمستقیم به مجموعه حاکمیت را به تعدیل نیرو و کاهش صفحات و کاستن مداوم از کیفیت محتوای تولیدی واداشته و شوربختانه در مواردی حتی به تعطیلی کشانده است. اترک اما تلاش داشته با همه این تنگناها، ضمن حفظ استقلال نسبی خود از بازیگران عرصه سیاست، با شرایط و مقتضیات عصر مجازی نیز سازگاری یابد؛ از این رو با گام نهادن در وادی همگرایی رسانه ای، به تولید محتوای دیداری شنیداری و محتواهای مناسب اشتراک گذاری در رسانه های اجتماعی هم دست زده است.

بی تردید، در عصر فراگیری کاربرد گوشی های هوشمند و رونق شهروند-خبرنگاری و ظهور ژورنالیسم شبکه ای و داده کاوی، تولید محتوای باکیفیت کار سترگی است که آغاز و انجامش برای بسیاری از رسانه های حتی با پیشینه ده ها ساله هم دشوار می نماید. اترک اما می کوشد با تلفیق نوآوری در فرم و تکنیک و محتوا و یاری جستن از صاحبنظران اهل قلم، تا حد امکان در این راه نیز گام بردارد؛ هرچند هنوز در ابتدای راه است. اما به هر حال، برای تحقق مطلوب این هدف، یاری مخاطبان فعال، آگاه، خلاق و نقاد خویش را نیز می طلبد.

در دنیایی که فناوری، مرزها را زدوده و مردمان هر جامعه به سان ساکنان کلبه های دهکده ای جهانی در کنار هم می زیند، کمتر کسی تردید دارد که وجود رسانه برای توسعه، ضرورتی حیاتی است. به ویژه اگر خواهان رشد و توسعه ای متوازن و پایدار و تحقق جامعه ای دموکراتیک با شهروندانی قانونمند، آگاه، مشارکت جو و حق طلب باشیم، لاجرم باید راه را برای فعالیت بی دغدغه رسانه های آزاد و مستقل و مسئول، گشوده بخواهیم. با چنین رسانه هایی است که زیست جمعی ما رو به تعالی می نهد و جهان پیرامون ما به جایی بهتر برای زندگی تبدیل می شود. امروز به تجربه ثابت شده است، کشورها و جوامعی که در پی فراگیری هر چه بیشتر ارتباطات مشارکتی و تعاملی و توسعه رسانه هایی از این دست برآمده اند، دستیابی به کامیابی جمعی برای آن ها، هر چند نسبی بوده، اما به هر حال با هزینه ای کمتر و شتابی بیشتر، محقق شده است. رسانه هایی هم که به جز پوشش رویدادهای ملی، در سطح جوامع محلی و منطقه ای نیز اثرگذار هستند، با شاخص های ارتباطات مشارکتی توسعه پایدار، همبستگی بیشتری دارند و پیمودن این مسیر را دوچندان تسهیل می کنند. از این رو، بسترسازی برای حفظ و تداوم فعالیت این گونه رسانه ها و فراهم کردن زمینه کنشگری سالم و امن برای اهالی این دسته از رسانه ها، تلاشی نیک فرجام برای نسل های کنونی و آتی کشور به شمار می آید.

تجربه دوران کوتاه اما اثربخش فعالیت مطبوعاتی عصر مشروطه و خاطره های شیرین بهار مطبوعات در برهه هایی از تاریخ معاصر ایران همگی بیانگر نقش آفرینی موثر رسانه هایی است که به دلیل شرایط مساعد سیاسی و اجتماعی و گریز از دایره تنگ تمرکز آمرانه،‌ در مسیر تحقق رویای توسعه ایرانی گام برداشته اند. در همین دوره های تاریخی بوده که با ورود مطبوعه های محلی به مرکز کشور و سپس گسترش چتر پوشش خبری و تحلیلی شان به دیگر مناطق و ولایات، جماعت روزنامه نگار توانستند در شناساندن آسیب ها، چاره اندیشی مشترک برای مسائل مبتلابه ایرانیان و اندیشه ورزی برای فرداهایی بهتر، مرزهای نوینی را درنوردند و به پویایی جامعه و استواری اندیشه و ثبات تصمیم گیری ها نیز کمک شایانی کنند.

امید آن که اوضاع حال و آتیه مملکت به گونه ای رقم بخورد که کوشندگان و پویندگان امروز و فردای رسانه نگاری در این مرز و بوم بتوانند این دانش، فن و هنر را به نیکی استمرار بخشند و این سنت و میراث فکری و این راه بی نهایت، برای همیشه روزگار تداوم داشته باشد.//