طعم تلخ سیاست: انسان گرگ انسان است

دولت ها در عرصه جهانی به مثابه اعضای کوچکی هستند که یک جامعه بزرگ را تشکیل می دهند. این اعضا همواره سعی در بزرگتر شدن دارند. توسعه از واژه های آشنای عرصه سیاست است علت آن است که دلمشغولی همیشگی دولت هاست. این واژه هنگامی ملموس­تر می شود که بدانیم فضای حاکم بر روابط بین الملل فضای اقتصادی است، اقتصادی که از سرمایه داری نشعت می گیرد و اصل مسلم سرمایه داری کسب حداکثر سود است و این به معنی رقابت تمام قد بازیگران سیاسی است. رقابتی که هیچ ابائی از حذف و مرگ رقبا ندارد.

خارج کردن دیگران از کورس رقابت اولویت می گیرد و سلطه و رسیدن به رتبه اول تنهاترین هدف به شمار می رود. سرمایه داری ارزش نیست و معیارهای ارزشی را نادیده می گیرد. تولید انبوه، صادرات فراوان و مصرف بیش از حد ارکان سرمایه داری را شکل می دهد که نهایتا منجر به کسب سود می شود و این البته نقطه پایان سرمایه داری نیست. تاریک تر و تلخ تر در سرمایه داری آنجاست که بدانیم دولت های سرمایه داری به دنبال افزایش سود هستند. هر چه بیشتر، بهتر. این همان اصطلاح رایج روابط بین الملل است که ثروت، قدرت می آورد.

قدرت هنگامی که بدون ارزش های انسانی و الهی باشد بسیار خطرناک است. جنگ، کشتار، قحطی و... در نظام سرمایه داری و قدرت خالی از معیارهای انسانی قلب هیچ سیاستمداری را به درد نمی آورد بلکه گاه کشتن و قتل عام و... معیار موفقیت یک سیاستمدار محسوب می شود.

برای درک بهتر عمق فاجعه اینگونه می گویم، در روابط بین دولت ها تاکنون دو ارزش غربی حاکم بوده: آرمان گرایی و واقع گرایی، (لیبرالیسم و رئالیسم). با فاصله بسیار اندک در میدان مسابقه سلطه، آرمانگرایی عقب تر است و البته کمی نرمتر و آشنا تر با ارزش های انسانی و بشری، این اندیشه می گوید: انسان ها باید به هم خوشبین باشند، عرصه روابط بین الملل عرصه رقابت نیست بلکه عرصه همکاری است. رقیب آرمانگرایی، اما خوی تندتری دارد، عرصه جهانی را میدان رقابت می داند و به دولت ها توصیه می کند اگر می خواهید بمانید قدرت خود را در تمام عرصه ها تا بی نهایت افزایش دهید.

خودیاری، دولت محوری، بن­مایه های بقای یک دولت و پیشرفت آن است. رئالیسم به لحاظ زمانی بیشترین نگرش حاکم بر روابط بین الملل بوده. هابز از پیشگامان این اندیشه برای تعریف آنارشی و بی قانونی در عرصه بین الملل اینگونه می گوید: ( انسان گرگ انسان است). این دو تفکر هنگامی که وارد عرصه بین الملل می شوند در خوی استعمار، سلطه گری و... شانه به شانه یکدیگر می زنند. ملاک برای هردو قرار گرفتن در هرم اصلی قدرت است. تنها، مسیر متفاوت است لکن نتیجه یکی است. جذب حداکثرسرمایه، از هر طریقی برای هر دو  اولویت است. هر دو نظریه برای کنترل رقبا دو چشم بیدار دارند و تحمل دیدن پیشرفت و توسعه کشور دیگری را ندارند. آری این است روابط قدرت در جهان و آغاز داستان جهان سوم و سلطه­گری غرب بر کشورهای ضعیف تر.

سیاستمداران و مسئولان کشور باید برای نشستن بر دور یک میز با این کشورها دوگوش شنوا و دوچشم بینا داشته باشند. افکار عمومی و نگرش مردم حامی مسئولان باشد. هرگونه شکاف و رخنه در وحدت داخلی مساوی با کاهش قدرت بین المللی است و این همان خواسته دشمنان ایران است. از سوی دیگر هیچ راهی برای رشد و توسعه اقتصادی کشور را در دسترس قرار نمی دهند و از سویی دنبال بهانه هستند تا افکار عمومی داخلی را ناراضی جلوه دهند و در ذیل شعارهای حقوق بشری و... دستاویزی برای از بین بردن خدمات جمهوری اسلامی قرار دهند. همیشه سعی می کنند نه تنها ایران بلکه هر کشوری را که در مسیر توسعه قرار گرفته در دوری باطل قرار دهند و خود در راس قدرت جهان قرار گیرند. این روی دیگر سکه سیاست است. نماری تیره و تار و طعم تلخ سیاست.