روز جهانی موسیقی

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق...

موسیقی، این گوهر ناب که از جانب خالق هستی به موجودات هدیه داده شد، نیازی به معرفی ندارد. همه ما تاثیر یک نوای ناب و شادی آور را در روحیه خودمان تجربه کرده ایم، با برخی از الحان شاد شده و با گونه ای دیگر، گریسته ایم. موسیقی ابزاری است برای ارتباط انسانها با یکدیگر، با احساسات انسان در ارتباط است و حتی ثابت شده بر رشد گیاهان و میزان غذا خوردن حیوانات موثر است.

طبیعت، این منبع لایزال الهی سرشار از انواع موسیقی های تاثیر گذار است، آنجا که انسان به سمفونی آب جاری گوش فرا می دهد، سرشار از عشق و امید می شود...

موسیقی در ملل مختلف، انواع گوناگونی دارد و کشور ما هم با برخورداری از تنوع قومیتی و داشتن رنگین کمانی از فرهنگ ها، دارای گستره موسیقایی با ارزشی است. موسیقی اقوام ترک، کرد، لر، بختیاری، عرب و... همگی دارای الحان و نغمات شورانگیز و زیبایی است که بخشی آن در لالایی مادران این سرزمین به گوش فرزندان و نسل‌های آینده رسیده است.

تاریخ موسیقی ملی ایران سرشار از فراز و فرودها بوده و هست، با حاکم شدن اقوام گوناگون، سلائق مختلف موسیقایی در ایران گسترش یافته و آنچه امروز به عنوان نغمات فولکلور می شنویم، بخشی از تاریخ موسیقی این سرزمین کهن است. توجه به موسیقی و استفاده از آن در جهت بر انگیختن احساسات مردم، سابقه ای طولانی دارد و از زمانی که طبل جنگ را به صدا در می آوردند، جارچیان با موسیقی و شعر مردم را به حضور در رزم فرا می خواندند و پهلوانان در میدان نبرد، با گویش و موسیقی خاصی ندای مبارزه سر داده و حریف می طلبیدند.

موسیقی فقط در میدان جنگ نبود که استفاده می شد، ایرانیان در جای جای این سرزمین کهن و تاریخی، عاشقانه می سرودند و آنرا با نوای چنگ و رباب و تار و سازهای محلی، می نواختند و نوای عاشقی خود را به گوش معشوق می رساندند. در هنگام وصال و مراسم عروسی، باز این موسیقی بود که میدان داری می کرد و شادی را برای میهمانان به ارمغان می آورد. جشن‌های فراوانی که به بهانه های مختلف در آیین های ایرانیان بوده و برخی از آنها مانند نوروز هنوز هم ادامه دارد، همواره با استفاده از موسیقی اجرا می شده و این ساز و آواز بوده که میهمان تمامی محافل جشن و سرور ایرانیان بوده و هست. موسیقی حتی در مراسم از دست دادن عزیزان و عزا نیز حضور پر رنگی داشته و دارد و هنوز هم در جای جای ایران پهناور، شاهد برگزاری مراسم سوگواری با نواختن سازهای مختلف و اجرای موسیقی هستیم.

خلاصه آنکه موسیقی در تار و پود مردمان این سرزمین بوده و هست و آنچنان با گوشت و پوست ایرانیان عجین شده که حتی حرام خواندن آن در برخی از ادوار تاریخ نیز نتوانست ایرانیان را از این موهبت الهی محروم کند.

روز جهانی موسیقی را به همه موسیقی دانان ، شنوندگان و مردم شریف ایران تبریک می گویم و امیدوارم روزی برسد که موسیقی ایرانی به جایگاه واقعی خود نزدیک شده و از قید و بند محدودیت ها، آزاد شود.

آوا ها و نواهای ماندگاری که در این سرزمین در لالایی مادران خوانده شده و سینه به سینه توسط نوازندگان و خوانندگان به نسل‌های بعدی منتقل شده، این ظرفیت را دارد که بعنوان یکی از عوامل وحدت ایرانیان در کنار زبان پارسی و دیگر عوامل فرهنگی، به جایگاه رفیع خود بازگردد و شایسته است بدور از کج سلیقگی و نفهمی ها، به این گوهر ناب الهی توجه ویژه شود.

ای ایران، ای مرز پردگهر

ای خاکت سر چشمه هنر

دور از تو اندیشه بدان

پاینده مانی و جاودان...