آب بگذارید و نان قسمت کنید
یادداشت - دکتر اسماعیل حسین پور
در مثنوی مولوی آمده است؛ در روزگار عُمر، آتشی سوزان شهر را فرا گرفت؛ مردم با شتاب برای فرونشاندن آتش شتافتند ولی هر چه آب بر آتش ریختند؛ آتش فرو ننشست و شعله ورتر شد. وقتی نزد خلیفه آمدند و علت را جویا شدند عُمر:
«گفت آن آتش ز آیات خداست
شعلهای از آتش بخل شماست
آب بگذارید و نان قسمت کنید
بخل بگذارید اگر آل منید»
خلیفه به اطرافیان توصیه کرد؛ با وسعت نظر و بلندهمتی، بخل و حسد نسبت به همنوع را فرو نهند و بی ریا و برای رضای خدا، به یاری محرومان بشتابند تا این آتش بی حساب حسد فرو میرد.
هر چند مولوی این را در قالب تمثیل آورده است ولی درس آموزی بزرگ این است که اگر دیروز آتش بخل، حسد و ریا فراگیربوده؛ امروز آتش سوء مدیریت، ناتوانی، بی تخصصی و بی مسئولیتی که ثمرۀ ناپختگی برخی کاربه دستان در ادوار مختلف است؛ باعث شده تا تقریبا 70 درصد ایرانی ها زیر خط فقرباشند که این شرایط دشوار و رقت بار، زیبندۀ ما و این مملکت خفته بر دریای نفت و گاز و معدن نیست.
در باور و تعالیم دینی ما بر یاری رسانی به محرومان تأکید شده است. بنا بر پزوهش های صورت گرفته، «در قرآن کریم بیش از 190 بار از واژه احسان و مشتقات آن استفاده شده است». یکی از خجسته آیین های نیک ایرانیان نیز، دستگیری از تهیدستان است که در این روزهای پایان سال و فرارسیدن نوروز، در کنار اهتمام دولت برای رفع تنگناهای مالی – معیشتی اقشار آسیب پذیر، یاوری بی ریا و بی منت به این همنوعان محروم جامعه؛ رسالت همه ماست چرا که خانواده های نیازمند و آبرومندی هستند که تحت پوشش هیچ نهاد حمایتی نیستند و ضرورت دارد پیش از فرارسیدن نوروز، لبخند مهر بر لب کودکان چشم بردر دوختۀ این خانواده ها، بنشانیم.
در این سال ها که تورم بی رحمانه می تازد و خانواده های شرافتمند بی شماری، بهرغم رنج های فراوان برای تأمین نیازهای اولیۀ زندگی شان، هم چنان شرمنده فرزندان شان هستند و نوروز که باید جشن شور و شادمانی مردم باشد؛ به سوهان روح این خانواده های بی بهار تبدیلشده است؛ انتظار می رود خیران خیراندیش که از توان مالی برخوردارند به یاری این چشم های منتظر بشتابند تا با فرارسیدن نوروز، امید و شادی، مهمآنهمه خانواده های این کهن بوم وبر شود.
در پایان به قول صائب تبریزی به یاران و نیکآنهمدل و همراه محرومان می گوییم:
همچو خورشید به ذرات جهان قسمت کُن
گر نصیبِ تو ز گردون، همه یک نان باشد