روز هایی که نباید از یاد ببریم

 گوش تیز میکردیم  برای شنیدن صدای زنگ  مدرسه که گویی حکم آزادیمان را مهر میکرد ، ولی حالا میخواهیم دوباره به مدرسه برویم و دوباره صدای زنگ را بشنویم .

من، مدرسه  را به کتاب و مدرسه مجازی را به کتاب های آنلاین تشبیه  میکنم . هر دو کتاب خواندنی است ولی این کجا و آن کجا؟  از هر دو می آموزیم ولی لذت  یادگیری از این کجا و آن کجا؟

آموختن، همانند ماموریتی است که ما دانش آموزان موظف به انجام آن هستیم . و  انجام این ماموریت  حداقل به دوازده  سال  زمان احتیاج دارد.

از کتاب ها علم  می آموزیم و از معلمان، دوستان  و فضای مدرسه  مهارت های زندگی را  ولی الان فقط علم  را می آموزیم  و  از یادگیری مهارت زندگی محروم هستیم.

چه ساعت ها و دقایقی را صرف گله و شکایت و دعا برای تعطیلی مدارس  که نمی کردیم ؟ و چه  برف و باران هایی که  به دعای ما باریدن گرفت .

کرونا کاری کرد که ما کسانی که هنوز وقت بازی و شادی و تفریح مان بود،  سال ها بزرگ تر شویم و تجربه هایی بدست آوریم که مال این  سن نبودند.

قبلا خواسته ما این بود که مدرسه ای نباشدحالا هم تغییری نکرده  فقط میخواهیم مدرسه ها مجازی نباشند .

همچنان هستند کسانی  که از آمدن کرونا و تعطیلی مدارس و......خوشحالند .

اما اکثریت  ما  دانش آموزان قدر نعمت مدرسه را دانستیم و همینطور متوجه زحمات معلمانمان شده ایم  که همانند کادر درمان  در جبهه تعلیم  و تربیت می جنگند تا آموزش دهند .

در این روزها همه دلتنگ شده ایم دانش آموزان دلتنگ مدرسه، میزونیمکت ها ، معلمان وبازی با دوستان. معلمان دلتنگ شیطنت ها ، درس نخواندن ها و صدای جیغ و داد بچه ها که از سر شادی و خوشحالی بود.

و مادران دلتنگ ساعت هایی که فرزندانشان در مدرسه هستند و هم  دل نگران بودند  وهم می توانستند  در آرامش باشند.

کرونا!؟ آموزگار خوبی بودی ،دَرست را آموختیم ، حالا فقط برو قول می دهیم قدر داشته ها، زندگی و زنده بودنمان را بدانیم.

بوی ماه مهر در هوا می چرخد و حس حال بعد از خرید لوازم التحریر را به یادمان می آورد همچنین خاطره  و دلتنگی هایمان برای مدرسه را زنده می کند

کرونا!؟ بیشترازاین دلتنگ مان نکن اینکه دلتنگیم یعنی درسمان را آموختیم ...... برو

یادمان نمی رود این روز هارا ...