آلودگی هوا چهارمین عامل مرگ و میر زودرس

از آنجایی شروع کنم که در جلسه  این هفته دوشنبه های توسعه ، جناب مهندس رستمی آماری ارائه نمودند مبنی بر اینکه آلودگی هوا  چهارمین عامل مرگ و میر زودرس در ایران است ، که این موضوع جای بسی تأمل و نگرانی دارد .

به راستی مصوب این مرگ و میر ها  چه کسانی هستند ؟

به نظر من یک سر موضوع به شهروندان و یک سر دیگر به مسئولین و دستگاه های ذی ربط میرسد . ابتدا روی صحبتم با شماست ، همان که خدا از شما بر روی زمین از اشرف مخلوقات یاد کرده  ، ولی کمتر به یاد دارم که موجودی روی زمین همانند انسان محیط زندگی خود را این چنین آلوده و تخریب کرده باشد ، حال نمیدانم منظور خدا از اشرف ، کدام اشرف بوده ؟!

گویی انسانها برای تخریب محیط زیست با یکدیگر به رقابت نشسته اند . شده یک بار در مسیر حرکت با اتومبیل خود در کنجی از شهر روی پدال خود ترمزی بزنید و قدری به اطراف نگاه کنید و به رفتارهای خود با محیط زیست اندیشه کنید ؟ راستی با این سرعت به کجا میرویم و به دنبال چه میگردیم ؟ اگر دستگاه های دولتی کاری برای معضلات محیط زیستی و آلودگی هوا انجام نمی دهند ، خود ما برای محیط زیست خود چه کرده ایم ؟! در هیچ جامعه ای تغییری صورت نمیگیرد مگر اینکه تغییر را از خودمان شروع کنیم . اگر ما فرهنگ استفاده از تکنولوژی را داشته باشیم شاید خیلی از مشکلات جامعه به خودی خود حل شود . مشکل اینجاست که انگار سوزن ما یک جا گیر کرده و هنوز در قرن 21 بجای اینکه از تکنولوژی برای رفاه حال خود استفاده کنیم تا از زندگی لذت ببریم و به آرامش روح و جان برسیم  برخی هزینه های کلان میکنیم و یک اتومبیل میخریم تا با آن دیده شویم تا عقده ها و کمبود های خود را با آن جبران کنیم . بجایی رسیده ایم که دیکر با پیاده روی ، دوچرخه ، تاکسی و اتوبوس غریبه شده ایم ، آنجایی که نخست وزیر هلند با دوچرخه به محل کار میرود ما برای خرید نیم کیلو پیاز با شاسی بلند میرویم ! واقعا سوزن ما کجا گیر کرده است ؟!

اگر از خودمان شروع کنیم آنگاه میتوانیم از دستگاه های دولتی نیز مطالبه کنیم . مثلا اگر هوای پاک میخواهیم ، با توجه به ایام درختکاری اگر هر شهروند یک درخت در اطراف شهر بنشاند و آنگاه از شهرداری مطالبه کنیم که از آنچه نشانده ایم نگهداری کند قطعا بخش عمده ای از آلودگی هوا و ریزگردها را حل کرده ایم . اگر اهل پیاده روی و دوچرخه سواری باشیم ، آنگاه میتوانیم از شهرداری مسیر پیاده و دوچرخه خود را مطالبه کنیم .

و اما  روی دیگر صحبتم با یکی از ارگانهای دولتی یعنی شهرداری است :  براستی شهرداری چه مقدار در جهت رفاه حال مردم قدم برداشته و چه مقدار استاندارد سرانه های فضای سبز و حمل نقل عمومی در ناوگان شهری را رعایت کرده  و چه مقدار برای پیاده راه ها و مسیرهای دوچرخه کار کرده است ؟

با تقدیر از فعالیتها و زحمات شبانه روزی شهرداری برای رفاه حال شهروندان ، اما انتقاداتی نیز به مسئولین آن وارد است که کاش با سیاست های غلط بیشتر از این به معضل ترافیک و به واسطه آن به آلودگی هوا دامن نزنند . نمیدانم چرا شهرداری هنگام صدور پروانه ساخت ، قانون تراکم را رعایت نمیکند و بعضا در جهت کسب درآمد، قانون تراکم را به اشتباه اجرا میکند . مگر قانون تراکم این نیست که در محل های پر ازدحام و پر تردد برای جلوگیری از تراکم و ازدحام سواره و پیاده در مراکز شهر تراکم کمتری به ساخت و سازها بدهند تا از مشکلات عدیده از جمله ترافیک جلوگیری شود ؟!  یا  اینکه نباید خصوصی سازی در جهت ایجاد رقابت سالم برای افزایش کیفیت  باشد،  پس چرا شهرداری برای رهایی از ناوگان حمل و نقل عمومی فرسوده و آلاینده خود آنها را به بخش خصوصی واگذار کرده  تا هر چه بیشتر به آلودگی هوا و نارضایتی شهروندان دامن بزند .

در انتها سخن کوتاه میکنم و امیدوارم مسئولین بکوشند زیرساخت هایی را ایجاد نمایند تا شهروندان برای تردد در شهر، هرچه بیشتر از وسایط نقلیه عمومی استفاده نموده و در مسیر های کوتا از پیاده راه ها و دوچرخه استفاده کنند تا این فرهنگ زیبا هرچه بیشتر به هوای سالم کمک کند  . امید است در این اوضاع سخت هوای همدیگر و شهرمان را داشته باشیم . یوسف بوستانی