کربلا آزمون تفکیک محبان واقعی از هواداران زبانی

بعضى از شیعیان پرادّعا و کم محتوا، که خود را فدایى پاکباز آن حضرت مى پنداشتند باید در میدان کوره امتحان قرار گیرند، و بازماندگان صحابه و یاران پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) که بارها وصف امام حسن(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) را از آن حضرت شنیده بودند و کسانى که آرزو مى کردند در جنگ هاى بدر و احد در خدمت آن حضرت بودند و شربت شهادت مى نوشیدند، و آنها که تأسّف مى خوردند اى کاش در رکاب امیرمؤمنان على(علیه السلام) با  دشمنان پیکار مى کردند همه و همه باید به امتحان فرا خوانده مى شدند و قیام امام حسین(علیه السلام) آزمونى براى همه آنها بود; ولى از این کوره آزمون بزرگ، تنها گروه اندکى پاک بیرون آمدند و سیاه سیم هاى زراندود هنگامى که به کوره امتحان رفتند خلاف آن به در آمدند که خلق مى پنداشتند.

خوش بود گر محک تجربه آید به میان *** تا سیه روى شود هر که درو غشّ باشد

امام(علیه السلام) در پاسخ کسى که گفت  به کربلا نرو، فرمود: اگر در مکان خود اقامت کنم، پس این خلق بخت برگشته به چه چیز امتحان شود و به چه چیز آزموده گردد؟».اضافه بر این، افراد توخالى و خود بزرگ بین فراوانند و گاه خود را از خداوند طلبکار مى دانند، باید محک تجربه آید به میان، باید اتمام حجّت شود تا بر سر جاى خود بنشینند، گاه مصلحت در این است که از پرده برون افتد راز، تا آشکار شود در حلقه رندان چه خبرهاست؟!

آرى قیام امام حسین(علیه السلام) پاسخى بود به مدّعیانى که به برادر گرامیش امام حسن(علیه السلام) خرده مى گرفتند که چرا با معاویه صلح کرد، ما حاضر بودیم تا آخرین قطره خون در راه خدا بجنگیم، ولى هنگامى که جریان کربلا پیش آمد امام(علیه السلام) این ندا را سر داد که: هر کس حاضر است خون خود را در راه هدف ما نثار کند و آماده ملاقات با پروردگار است با ما (به سوى عراق و کربلا) حرکت کند»در این هنگام دست روى دست گذاردند و تماشاچى صحنه هاى جانسوز کربلا بودند.

جمعى از سست عنصران کوفه تعداد زیادى نامه هاى داغ و آتشین نوشتند و از آن حضرت دعوت کردند که براى تشکیل حکومت اسلامى به کوفه آید. این نامه ها طبق روایت معروف به دوازده هزار مى رسید.اگر امام(علیه السلام) به کربلا نمى آمد شاید اینها نیز مانند یاران امام حسن(علیه السلام)سیل اعتراضات خود را متوجّه آن حضرت مى ساختند; ولى قیام امام(علیه السلام) به همه این اعتراضها پایان داد و همگى امتحان خود را دادند.

لذا كربلا، عالي ترين صحنه هاي آزمايش و بلاست؛ آزمايشي كه بالاتر از امتحان و ابتلاي ابراهيم عليه السلام بود، زيرا اگر او مي خواست از يك فرزند خويش بگذرد، سيدالشهدا عليه السلام از همه فرزندان، برادران و ياران خود گذشت و در برابر ديدگان خويش، تقديم خدا كرد و راضي به رضاي حق شد.قافله اي كه از مدينه به مكه و از آنجا به كربلا رهسپار شد، آماج سخت ترين امتحان ها قرار گرفت، ولي هيچ كدام از سختي ها و ابتلائات مانع آن قافله نشد كه عشق به لقاي پروردگار و انجام تكليف الهي فراموش شود. امام چنان امتحان شد كه حتي تصور آن، نه تنها براي افراد عادي، بلكه براي انسان هاي بزرگ آن جامعه نيز سخت و ترسناك بود. در اين امتحان، نه تنها مكه و مدينه و كوفه و بصره و شام، بلكه همه تاريخ بشريت به وسعت خود، به بوته آزمايش سپرده شد.

فرزند فاطمه عليهاالسلام به سوي انجام تكليف الهي قدم برمي داشت و جز به خواست خدا و وظيفه شرعي خويش به چيزي نمي انديشيد. او در حالي قدم به وادي عشق و شهادت گذاشت كه مدعيان زيادي ادعاي نجات اسلام از دست بني اميه را كردند و با وجود وجهه خاصي كه نزد مسلمانان داشتند، هر كدام به كنج خلوتي رفتند و سر در لاك زندگي فرومايه اين جهاني فرو بردند و يا به تماشاي صحنه اي نشستند كه در آن، سر حق و حقيقت و شرافت و انسانيت از تن جدا شد. ولي امام حسين عليه السلام هرگز از سخت ترين آزمايش ها ترسي به دل راه نداد. او شهادت همه فرزندان و اسارت زنان و دختران اهل بيت عصمت و طهارت را مي ديد و فرياد مي كشيد كه مرگ نزد من، هم چون زينت و گردن بندي است بر سينه دختران. و تا آخرين لحظات عمر خويش، هرگز ظلم و ستم و بي عدالتي را تأييد و امضا نكرد.