چندش از بیکاری و محرومیت ها یا دیده های یک عضو شورای شهر

به طور مثال آیا فکر می کنید فردی مثل محسن رضایی با آنهمه ادعای اقتصادی با چه رویی می تواند به منزل اقوامش برود؟

یا همین رئیس جمهور که مدعی بود یک شبه می توان مشکلات بورس را برطرف کرد و رتبه بندی معلمان را برقرار کرد و...

حالا همین لشکر مدعی شکست خورده سناریوی جدیدی را در پیشرفته اند که به هر نوعی شده ملت را مقصر بدانند و بار منفی را از دولت و مجلس و شوراهای ناکام به مردم حواله کنند.

از این جماعت خلسه و خواب زده بعید نیست وهمیات خود را به عنوان گزارشی از ادارات و جامعه جا زنند و یکی نقل کند که از دیدن صبحانه خوردن کارمندان زن و مرد چندشش شده و یکی دیگر هم می گوید احتمالا برای هم لقمه هم می گرفتند و گوینده تایید می کند.

بدا به حال این مدعیان که این صحنه را به کل جامعه و پرسنل زحمتکش کارمندان تعمیم می دهند.

شک نکنید ادارات به تلاش بانوان کارمند که دقت و ظرافت نگاهشان حتی در کارهای مدیریتی زبانزد است؛ مدیون است.

مخصوصا که این بانوان محترم در خانه نیز از کار خود باز نمی مانند و مادری مهربان برای فرزندان همسرانی وفادار برای زوج خود هستند.

همیشه همین بوده که رمز ماندگاری جماعت زهد فروش به کوبیدن مردم به بی‌دینی و بی عفتی بوده تا از این نمد کلاهی فراهم کنند و با بریدن نان مردم، نانی برای خود فراهم کنند.

باید به این عضو شورای شهر گفت؛ چندش محرومیت خانواده های حاشیه شهر و محرومیت بچه هایی است که در چهارراه های وسط شهر به اجبار آدامس فروشی می کنند.

چندش، بیکاری جوانان دانشگاه های دولتی با رتبه های و سه رقمیست که از بیکاری خود و افاضات و وعده های تو خالی مسوولان به امان آمده اند.

چندش، هزینه ها از بیت المال و مردم شهر برای پروژ های غیر کارشناسی چون پارک آفرینش شهر بجنورد است.

دور شو از بـرم ای واعظ و بیهـــوده مگوی        من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم