لالایی فقط برای کودک نیست!/رابطه لالایی با تمایل به موسیقی سنتی

هوشنگ جاوید ـ پژوهشگر موسیقی ـ لالایی‌ها را مضامینی عاشقانه خواند که می‌توان به درون مایه و میزان مهرورزی هر قوم پی برد.

او گفت: آنچه اقوام نسبت به فرزند خود متصور هستند، از روی لالایی‌ها بروز می‌یابد؛ هرچند تحت تأثیر باورهای قومی و نگرش‌های اقتصادی و فرهنگی نیز هست ولی گله و شکایت و اعتراض و داستان نیز در لالایی دیده می‌شود.

جاوید افزود: گاه لالایی‌ها برای کودکان ساخته نشده؛ بلکه درد دل زنان از جور زمانه است که گهواره کودک برای این زنان سنگ صبوری است که درد دل خود را باز گو می‌کنند. لالایی کودک را به آرامش دعوت می‌کند و به یک ارتباط عاطفی ژرف می‌رساند و در ایران راز و رمزی در لالایی نهفته است که به سادگی نمی‌توان از کنار آن گذشت.

کودکانی که با لالایی آشنا می‌شوند، بعدها به موسیقی سنتی بیشتر گرایش دارند

همچنین علیرضا شریفی یزدی، مشاور و روانشناس با حضور در استودیوی پخش برنامه «اینجا چراغی روشن است» با اشاره به مفهوم لالایی‌ها گفت: این روزها که متاسفانه موسیقی مشکلاتی را برای نسل نو ایجاد کرده، کودکانی که با لالایی آشنا می‌شوند، در سال‌های بعد به موسیقی سنتی گرایش بیشتری پیدا می‌کنند. مادرها علاوه بر اینکه لالایی می‌گفتند، غم، غصه، خواسته‌ها، آرزوهای فروخورده و نگرانی‌ها را بیان می‌کردند.

وی با بیان اینکه لالایی به شدت به جغرافیا وابسته است، گفت: در استان کرمان نوعی از لالایی وجود دارد که وقتی مادر در حال نوازش کودک است، سخن از داد و ستد و معامله با هندوستان به میان می‌آورد؛ در حالی که وقتی یک لالایی را در کردستان بررسی می‌کنیم، لالایی به شرایط آب و هوایی زمستانی و سرد باز می‌گردد و یا زیبایی‌های بهارِ زاگرس را در آن می‌بینیم. همچنین لالایی‌های مناطق گرمسیر، گرمای مردم جنوب را به خوبی بروز و ظهور می‌دهد.

شریفی یزدی گفت: لالایی صرفاً به رابطه مادر و فرزند بازنمی‌گردد؛ بلکه همراهِ خود تاریخ و جغرافیا و آرزوها را خواهد داشت.