روز وصل دوستداران ياد باد

امروز روز عيد است ؛ روزي که بر فراز گنبد اخضر، زمرد همسر ياقوت احمر شد ؛ روز وصل دو درياي پاک گوهر ؛ روز پيوند زهرا و حيدر. امروز نه روز زن است و نه روز مرد؛ بل روز جفت است و همسر . من نپرسم که درد عشق چشيده اي يا نه. اما اگر پاي در رکاب تأهل کردي، به يقين دانم متاع دل به کسي دادي که خرسندي. کنون که روز وصل آمد، پس دل غمديدة خود را شاد بايد کردن. رسم اين است که در چنين روز گرامي هر دلداده اي چه زن باشد چه مرد، بهر دلستانش هديه اي پاداش آورد تا طرفي از مهر و محبت پيشکش کند و بدينسان پاس وفایش نگاه دارد. پس امروز حتي اگر صد شکايت داري از روزگار ، في الحال آن حکايت بگذار تا وقت دگر؛ و بعد از خواندن اين سطور برخيز و با شاخ گلي در دست ، پي دل ، جانب دلدار برو. هرکجا هست , چه نزديک و چه دور ؛ به بحر عشق او درآي. افزون بر آن ، تحفه اي دلفروز از سر اخلاص نزد او بر؛ جهد کن تحفه اي باشد لايق جانان. پيش شاهان تحفه‌اي بايد نفيس/ مردم بي تحفه نبود جز خسيس و اگر تو را چيزي در آستين نباشد، سر ارادت بر آستان او ساي و دل بريان شده و ديدة گريان پيش آر . به جلوة جمالش و شيوة نگاهش نظري کن؛ که تحفه عاشق را نگاهان ديدة معشوق بس است ؛ و اين بيت حافظ را به معشوق محتشم خويش برخوان که : « روز وصل دوستداران ياد باد / ياد باد، آن روزگاران ياد باد» پيش او غمنامة هجر بخوان و از نخستين لحظه دل انگيز ديدار ياد کن. شايد طاعني از در درآيد و تو را بدين نسق که مي روي سرزنشها کند ولي او نداند که : هر که را عشق نباشد نتوان زنده شمرد / وانکه جانش زمحبت اثري يافت، نمرد . اين رسم و آيين در زناشويي، نه نشان بندگي است و نه نشان خواجگي ؛ که مشی و مشرب دلدادگی است ؛ و حق آن کس است که دلي بی تاب دارد در سينه تنگ . اين دل شناسد که چيست حالت عشق ؛ اين دل شناسد که چيست جذبه عشق. واي اگر اين دل با آن ملامتگر بيکار چنان کند که با عاشقان مي کند. آنگاه فهم کند که معشوق را سر و جان مقداري نيست بل حضرتش برازندة تشريف الهي است. دکتر حسن ستايش