وحدت یا لجبازی؟ نقدی بر بازگشت کاظم صدیقی به نماز جمعه تهران

سرمقاله

آیت‌الله صدیقی در خطبه‌های خود، با استناد به آیات قرآن، از اهمیت تقوا و صبر به‌عنوان دو بال رهایی‌بخش سخن گفت و هر صدای تفرقه را به دشمن نسبت داد. اما آیا حضور دوباره او، در حالی که سایه اتهامات مرتبط با خانواده وی همچنان بر افکار عمومی سنگینی می‌کند، خود به تفرقه دامن نمی‌دهد؟

برخی مدافعان این تصمیم استدلال می‌کنند که اعمال و رفتار فرزند به پدر ربطی ندارد و نباید کاظم صدیقی را به‌خاطر اقدامات فرزندش از امامت جمعه کنار گذاشت. اما این استدلال، وقتی در کنار مورد مشابه محمدجواد ظریف بررسی می‌شود، رنگ می‌بازد. ظریف، که به دلیل شایعات و اتهامات تأییدنشده درباره فرزندش از مسئولیت‌های دولتی کنار گذاشته شد، نمونه‌ای آشکار از تناقض در معیارهای تصمیم‌گیری است. اگر رفتار فرزند به پدر ربطی ندارد، چرا ظریف از خدمت به مردم محروم شد، اما آقای صدیقی به تریبون نماز جمعه بازمی‌گردد؟ این تبعیض آشکار، اعتماد عمومی را خدشه‌دار می‌کند و این پرسش را به ذهن متبادر می‌سازد که آیا تصمیم‌گیران به حفظ سرمایه اجتماعی و انسجام ملی متعهد هستند؟

افکار عمومی، به‌ویژه پس از حواشی ایجاد شده انتظار داشت شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه با حساسیت بیشتری عمل کند. واکنش‌های گسترده در شبکه‌های اجتماعی، از جمله اظهارات جلال رشیدی کوچی، نماینده پیشین مجلس، که این انتخاب را «لجاجت با مردم» خواند، و محمد مهاجری، روزنامه‌نگار، که آن را مغایر با سخنان رهبری درباره وحدت دانست، نشان‌دهنده عمق نارضایتی است. اکبر نبوی، فعال رسانه‌ای اصولگرا، نیز این حضور را «تأسف‌بار» توصیف کرد و از تأثیر منفی آن بر جامعه سخن گفت. حتی اگر قوه قضاییه اعلام کرده باشد که آقای صدیقی در پرونده ازگل نقشی نداشته، سایه اتهامات همچنان اعتماد عمومی را تحت‌الشعاع قرار داده است.

نماز جمعه، تریبونی برای تقویت تقوا، عدالت و وحدت است. اما حضور چهره‌ای که با چنین حواشی سنگینی همراه است، پیامی جز بی‌توجهی به افکار عمومی منتقل نمی‌کند. ملت ایران، که در ۴۶ سال گذشته، از جنگ تحمیلی تا جنگ اخیر ۱۲ روزه، با عزت و همبستگی ایستادگی کرده‌اند، شایسته تصمیماتی هستند که اعتماد و امید را تقویت کند.