تحلیلی از یک استقبال خاص

دوشنبه روزی خاص در ایران بود و رونالدو به همراه تیم النصر به تهران آمد، بی راه نیست اگر رونالدو را یکی از مهم ترین مسافران تاریخ ایران بدانیم؛ او یکی از پر افتخارترین فوتبالیست های تاریخ فوتبال است و فقط در اینستاگرام 600 میلیون دنبال کننده دارد! حضور او و نوع استقبال مردم در دو روز گذشته تحلیل های بسیاری را به دنبال داشت و قصد دارم در این نوشتار از برخی زوایا به آن بپردازم:

نکته اصلی آن است که اولا جمعیت حاضر در این استقبال یا آن جماعتی که تپه صاف اطراف هتل را بالا رفتند و یا کسانی که درب لوکس ترین هتل ایران را به امید دیدار با رونالدو شکاندند را با هیچ متر و معیاری نمیتوان به تمام جامعه تعمیم داد، نه از نظر مقدار عددی و نه رفتار جامعه شناسی نمیتوانیم برخی رفتارهای دوشنبه عجیب ایران را به همه مردم نسبت دهیم و نتیجه گیری فرهنگ تمدن ایرانی و مردم ایران را از این استقبال داشته باشیم.

بحث بعدی آن است که بپذیریم بخشی از این اتفاقات طبیعت جهان فوتبال است، مگر در طول تاریخ چند نفر را داشته ایم که مانند رونالدو و مسی در جهان شناخته شده و پر طرفدار باشند؟ آیا نمیتوانیم تا حدی به نوجوانی که از ابتدای آشنایی با فوتبال به رونالدو علاقه مند شده است حق بدهیم که حرکت خاصی از او در استقبال از ستاره و احتمالا الگوی زندگی اش سر بزد؟ مگر تصاویر استقبال عجیب فرانسوی ها از مسی در هنگام ورودش به پاریس را فراموش کرده ایم؟ اما راه آنکه این انرژی در مسیر حرکات غیر عادی زیادی خرج نشود، چیست؟ پاسخ ساده است: مدیریت استقبال! موضوعی که جا داشت بسیار بیشتر در این استقبال مشاهده می شد.

اما شاید یکی از دلایل مهم دیگری که حجم استقبال از رونالدو بیشتر از تصور جهانی بود، فقر حضور سلبریتی های جهانی در ایران است. اساسا ایران در ورزش هم مثل بسیاری از موضوعات دیگر دور از جهان است، نمونه بارز آن را در فوتبال مشاهده میکنیم که ما به جز هر چهار سال یک بار و بازی های اجباری با برخی ستارگان؛ در باقی موارد با تیم های درجه چندم و همان هم غالبا با خرج خودمان بازی میکنیم! قطعا اگر در سال چندین و چند بار شاهد حضور ستارگان جهانی در عرصه های مختلف باشیم؛ این حجم از عطش بخش های قابل توجه ای از جامعه، که چه خوشمان بیاید چه نیاید الگوی زندگی خود را از بین افراد مشهور و اصطلاحا سلبریتی انتخاب میکند، کم میشود.

اما نکته ای که برای خودم جالب بود آن بود که به جز معدود تصاویری از تپه نوردی و برخی حرکات تلخ دیگر، عموم واکنش های مردم کشورهای دیگر در زیر پست رسانه های جهانی که این استقبال را بازتاب دادند، تعجب از میزان محبوبیت رونالدو در ایران بود و اصلا این نگاه منفی که در کشور وجود دارد در نظرات آنها مطرح نبود.

در پایان این نوشتار به موضوع دیگری اشاره می کنم، این استقبال از رونالدو که در ایران شد؛ با شدت و ضعف در هر کشوری که این تیم حاضر شود رخ خواهد داد و همراه با این استقبال و همزمان با تداوم فعالیت این فوتبالیست در فضای مجازی نام عربستان نیز منتشر خواهد شد، عربستان در حالی با گسیل ستارگان به فوتبالش نام خود را به سر زبان ها انداخته است و به زودی هزینه به خدمت گرفتن این ستارگان از طریق گسترش توریسم به آن ها باز خواهد گشت، که بحث گردشگری در ایران همچنان اندر خم یک کوچه است، مسئولان ایران باید بدانند که در جهان امروز گردشگردی یکی از مهم ترین وجه تمایز کشورها در نیل به توسعه است. اگر کمی دغدغه این موضوع در سطح کلان به وجود آید با برخی موضوعات از جمله: اجرای حذف  متقابل ویزای گردشگری با کشورهای بیشتر، صیانت از امنیت گردشگران خارجی، بهبود وضعیت زیربنایی موضوعات مرتبط با گردشگری مثل راه، فرودگاه، هتل و..، تاکید بر موضوعاتی که مزیت های گردشگری ایران محسوب می شود، مثل: ارزان بودن ریال، توریسم پزشکی، توریسم طبیعت و توریسم تاریخی؛ میتوانیم شاهد حضور چند برابری گردشگران خارجی در ایران باشیم. امیدوارم با توجهات به موضوعات این چنینی و برخی تغییرات لازم و ضروری در روند حکمرانی روزی برسد که ایران آماده میزبانی بلند مدت از افراد موفق جهانی در حوزه های مختلف شود، چرا که این تمدن تاریخی، قطعا ظرفیت این موضوع را دارد.